Obrazy Ivany Lomovej odzwierciedlają rzeczywistość obserwatora, często z lekko ironicznym komentarzem, nierzadko z poczuciem wdzięczności, a czasem z nieco chłodnym dystansem. Kompozycje jej obrazów są kompozycjami naszych własnych widoków - ona widzi to, co my widzimy. A kiedy malarka patrzy, my też patrzymy. Nasze doświadczenie długiej podróży pociągiem łączy się z doświadczeniem uchwyconym na płótnie i zostaje przełożone na rodzaj uniwersalnie ważnego doświadczenia, symbolicznej sceny. Nie dostrzegamy już, czy pociągiem podróżuje malarz, czy my. Śpiący pasażerowie wraz z mijającym za oknem krajobrazem stają się symbolem samej podróży. Nie dostrzegamy, czy przy oknie stoimy my, czy krewny malarza - okno staje się punktem przecięcia naszych przeżyć, symbolem przedłużenia spojrzenia, ale także symbolem samotności, skupienia i lekkiej melancholii.

Obrazy Ivany Lomovej są jak chwile zawieszonego czasu. Jej realistyczne malarstwo nie dramatyzuje świata, nie dodaje do niego niepotrzebnego romantyzmu czy sentymentalizmu. Jej obrazy są po prostu tym, co widzimy na pierwszy rzut oka - to obrazy rzeczywistości, które nie oceniają świata ani z nim nie walczą.